(...) Opowieść o spotkaniu dwóch wielkich kompozytorów – Bacha i Händla – bardzo spodobała się premierowej widowni, bywa że nad wyraz wybrednej. Na zakończenie pełna taktu i godności gospodyni Teatru, Justyna Sieńczyłło, zaprosiła wszystkich do obejrzenia krótkiego filmu o drodze scenicznej Emiliana Kamińskiego. Ten ciągle młody aktor posiada wielki dorobek sceniczny, filmowy i... dyrektorski. Filmowy dokument przypomniał nam, jak ulotna jest sztuka aktorska i jak trzeba kochać aktorów, by wybaczyć im drobne potknięcia na deskach sceny.(...)

Czytaj dalej...

Tajemnica tak udanej inscenizacji "Kolacji..." leży, być może, w doskonale dobranej "grupie sprawczej": dla reżysera, Krzysztofa Jasińskiego, jest to już drugie spotkanie z tekstem Barza; grający Bacha Olaf Lubaszenko także ma za sobą przygodę z reżyserowaniem "Kolacji..." w poznańskim Teatrze Nowym, zaś odtwarzający rolę Haendla Emilian Kamiński z pewnością lepiej niż ktokolwiek inny rozumie bolączki swojego bohatera - dyrektora autorskiego teatru w Londynie. Aktorzy wciągają publiczność w swoisty dialog, prowokując do głębokich rozważań na temat ludzkiej kondycji - i warunków, w jakich się ona rozwija.

Czytaj dalej...

(...) komedia jest pełna zabawnych sytuacji, jednak pod płaszczykiem dobrego humoru, rodzi się wiele pytań dotyczących współczesnych problemów. Jaka jest cena sławy, czy pogoń za władzą, sukcesem i wpływami wiąże się ze szczęściem oraz czy sztukę można wycenić, a jeśli tak, to w jaki sposób. Na te i inne pytania próbują odpowiedzieć bohaterowie (...).

Spektakl jest wyśmienitą kolacją z mistrzami, pełną refleksji i dobrej muzyki w tle. 

Czytaj dalej...

(...) wystawienie „Kolacji….” było ze wszech miar słuszną decyzją.

Emilian Kamiński i Olaf Lubaszenko zmierzyli się z legendami polskiej sceny i wyszli z tej próby z tarczą. Tu niski ukłon należy się reżyserowi, który zbytnio nie „majstrował” przy tych rolach, tylko zawierzył aktorom i wykorzystał ich naturalne emploi.

Kamiński, w stosunku do swoich poprzedników (Wołłejko, Wilhelmi) jest bardziej impulsywny, spontaniczny, to co ma do powiedzenia, wyrzuca ze siebie głośno i z ogromną dynamiką, często śmieje się w sposób sztuczny. Jego Händel jest trochę jak fredrowski Papkin, czy występujący pod wieloma postaciami w licznych sztukach „paw” rozkładający swój ogon i radośnie głoszący swe zalety, sukcesy i chwałę. Ta rola jest jakby stworzona dla Kamińskiego: dynamiczna powłoka, wydawać by się mogło światowca, obytego na dworach królewskich, skrywająca głębsze wnętrza i zwykłe ludzkie przywary / rozterki / wady / ułomności. W stosunku do spektakli Englerta i Kutza postacie  Händla i Bacha są bardziej zróżnicowane niż duety Wołłejko – Dmochowski, czy Wilhelmi – Gajos i jest to spowodowane właśnie bardzo dynamiczną (ale, co ważne, bez przeszarżowania!) grą Kamińskiego!

Czytaj więcej...

„Kolacja na cztery ręce" Paula Barza wysławiona przez Scenę Stu po ponad 20 latach w nowej obsadzie jest kwintesencją doskonałego aktorstwa, wyszukanej, a zarazem oszczędnej scenografii i odpowiedniej dawki humoru, czyli kwintesencją spektaklu doskonałego.

Czytaj dalej: Muzyka podana na deser

Klasa sama w sobie – tak można powiedzieć o obsadzie, którą oglądamy: Emilian Kamiński jako Jerzy Fryderyk Händel, Olaf Lubaszenko jako Jan Sebastian Bach i Maciej Miecznikowski jako Jan Krzysztof Schmidt. Nie zawodzą i dają nam popis świetnej, lekkiej, swobodnej gry w zabawnej historii. Fikcyjna jest historia, ale wszystko pozostałe jest realne: prawdziwe picie, jedzenie i prawdziwe aktorstwo. Mocne głosy, które nie potrzebują mikroportów.

Czytaj więcej: Aktorska uczta

Aktorzy wraz z reżyserem spędzili dwa tygodnie w odosobnieniu, ćwicząc tekst i zastanawiając się nad jego interpretacją. Efekt tej pracy można docenić, oglądajac spektakl w Teatrze Kamienica. Emilian Kamiński  gra świetnie Händla. Dawno nie widziałam go w takiej formie na scenie. Bez brawury, ale dosadnie akcentuje sytuację twórcy, którego działania wystawione są na rozliczne kaprysy losu i fortuny. (...) Jasiński jako reżyser świadomie zrezygnował ze zwykłej brawury i szaleństwa na scenie, z których dotąd słynęły jego inscenizacje. Wyeksponował komediowy wymiar tekstu, ale wycofał się i dał przestrzeń aktorom do zagrania po swojemu. W szczególnym dla obu artystów momencie. Brawo!

Jeśli natomiast chodzicie do Teatru dla dekoracji musicie wiedzieć, że „Kolacja na cztery ręce” aż kipi od barokowego przepychu! Peruki, eleganckie surduty, stojące na środku głównego planu fortepiany! Wszystko na scenie jest szalenie rozbuchane, bogate i kolorowe. Nie radzę też iść do „Kamienicy” z pustymi brzuchami, ponieważ jak sugeruje tytuł podczas tych dwóch godzin przewija się przez scenę dużo jedzenia. Ja ledwo wytrzymałem, szczególnie, gdy podano ślimaki, na które ochotę mam aż do teraz! Wszystkiego jest dużo i to dobrze, czuć doskonale, że akcja dzieje się w XVIII wieku i osoba odpowiedzialna za dekoracje spisała się na medal.

Spektakl jest wyjątkowo dobrze nagłośniony – nie tylko jeśli chodzi o samych aktorów, (a muszę przyznać, że już dawno nie słyszałem szeptów tak doskonale) – ale też w jednakowo waznej warstwie muzycznej. (...) Być może temat muzyki klasycznej jest Wam szczególnie bliski, być może gdzieś-kiedyś widzieliście „kolacje”  np. w Teatrze TV, ale dopiero na żywo nabiera odpowiednich rumieńców i przyprawia o ból brzucha – ze śmiechu.

Czytaj więcej...