(…) W Kamienicy nastroje mogą być szampańskie. Dobry tekst Debbie Isitt, mądrze wyreżyserowały przez Tomasza Obarę, z czystą i stylową scenografią, co najważniejsze zaś: błyskotliwie zagrany! Tragifarsa "Kobieta, która ugotowała męża" ma w sobie to wszystko, co jest potrzebne idealnemu przedstawieniu: pozwala się pośmiać i wzruszyć, zmusza do myślenia o naturze związków damsko-męskich, o naszych charakterach, kłamstwie, które wywołuje lawinę problemów, wreszcie o tym, jak łatwo czasem przychodzi nam ulegać namiętnościom. Już pierwsza scena suszącej paznokcie Hilary stawia poprzeczkę niezwykle wysoko, bo jest po prostu piękna! Wysmakowana, mocna, wyrazista. A potem...w zasadzie jest coraz lepiej, by w momencie, kiedy już wiemy w zasadzie wszystko, przynieść nieoczekiwane rozwiązanie. Jest feministycznie i antyfeministycznie, śmiesznie i refleksyjnie, a do tego jak to jest zagrane! Póki co, szybciutko niosę wieść, że w Kamienicy jest do zobaczenia naprawdę świetny spektakl. Aaa... i jeszcze jedno: choć oglądaliśmy premierowo "Kobietę..." na dużej scenie, rzecz jest przygotowana do grania przed mniejszą widownią. No nie wiem... Jak się ma taki spektakl, to się go daje na dużą scenę, bo tu - coś czuję - ludzie będą się pchali drzwiami i oknami. O to jestem spokojny. Szczerze polecam!

W warszawskiej Kamienicy scenografia Agnieszki Prokopczuk ograniczona została do minimum i pozbawiona jakichkolwiek realistycznych sprzętów czy rekwizytów. Owszem, jest stół, są krzesła, białe ściany i podest łączący jakby dwie przestrzenie, ale to nie są w tym przypadku elementy, za którymi aktorzy mogli by się „schować” czy też nimi „podeprzeć”. Albowiem to, co najważniejsze, dzieje się w samym słowie, języku, jego melodyce, harmonii  i rytmie. Trudne zatem zadanie postawił wykonawcom tego spektaklu Tomasz Obara, ale też nie od dziś wiadomo, że potrafi on znakomicie pracować z aktorami, którzy już nie raz w jego teatralnych realizacjach zaskakiwali nas rolami daleko odbiegającymi od ich dotychczasowych dokonań czy doświadczeń. Tak dzieje się i tym razem, jako że trudno jest po obejrzeniu tego przedstawienia zapomnieć o roli Doroty Choteckiej, która zapewne zaskoczyła wielu widzów odmiennością użytych środków aktorskich, które wcześniej nie mogły objawić się z taką mocą w przede wszystkim jej filmowych, mocno charakterystycznych wcieleniach kobiet prostych i nieszczególnie skomplikowanych. Na deskach scenicznych aktorka pojawia się dość rzadko, a to wielka szkoda – mam nadzieję, że po ostatniej premierze w Kamienicy to się diametralnie zmieni. I tego jej życzę, bo też ciekawość i apetyt na jej kolejne wcielenia w teatrze wzrósł po ostatniej premierze niesamowicie.

Było tak prawdziwie, że wbijało w fotel. Spektakl „Kobieta, która ugotowała męża” Teatru Kamienica to znakomite studium trójkąta, w którym mąż kłamie, żona chce, aby ją okłamywał, a kochance zależy, żeby mówił prawdę... A dobrego rozwiązania nie ma. 

W tej sztuce zagrało wszystko. Trójka aktorów stworzyła znakomite kreacje: Dorota Chotecka jako żona, Jacek Lenartowicz jako mąż i Marta Chodorowska jako kochanka (a potem druga żona). Śmiech jest tu podszyty współczuciem, a współczucie przeradza się nagle w pogardę i złość, bo w dowcipy wkrada się brutalność i okrucieństwo (słowa bardziej ranią niż nóż) (...) Spektakl z całego serca polecam! Jest świetny.