” (…) wciągał mnie ten półtoragodzinny spektakl coraz bardziej, śmieszył, chwilami poruszał, a gdy nadszedł finał biłem ochoczo i z przyjemnością brawo. Powód? Gra Justyny Sieńczyłło. (…) tak ładnie odnajdywała się w szarżach na męża, tak rozkosznie obnosiła kolejne stroje i miny – a to buńczuczne, a to cierpiętnicze, a to pewnej swego kokietki (…). Owe partie, w których aktorka wciela się w mamę, teściową, przyjaciółki czy przemawia głosem „dzikusa”, są zresztą jej kolejnym aktorskim popisem. A gdy okaże się, że ów „dzikus” to raptem „dziskuś” i że – jak to w bajkach – zwycięża miłość, raz jeszcze aktorka odnajdzie jakże prawdziwy ton, którym wzruszy (…)”

„Mój dzikus to sztuka o mężczyznach, brawurowo opowiedziana przez kobietę z humorem, lekkością i pełnym dowcipu tekstem, w mistrzowskim wykonaniu Justyny Sieńczyłlo.”