Spektakl jest bez wątpienia osiągnięciem artystycznej pełni i czystości przekazu. Zarówno jeśli chodzi o wyrafinowany poziom komizmu, inteligentny humor, rozłożenie dramatycznych i farsowych akcentów w ucieczce przed realizmem, dążenie do nie pozbawionej metafizyki uniwersalizacji, teatralność sytuacyjnych rozwiązań z nieprzesterowanym zastosowaniem wizualizacji czy bardzo dobre, wyraziste aktorstwo (...)

Czytaj dalej: Samotność w labiryncie hasztagów

(...) W pewnym momencie czasy współczesne ze swoją technologią dopadają rodzinkę. I wtedy zaczyna się koncert gry aktorskiej całego sekstetu. Każda postać stworzona przez autora jest bezbłędnie sportretowana przez zespół występujący na scenie. Oni nie grają. Oni są tymi typami osobowości, które spotykamy na co dzień!

Jak wspomniałem wyżej w sztuce jest sześć ról: dwie męskie i cztery kobiece. Z całym szacunkiem i uznając kunszt aktorski całego zespołu, moją uwagę przyciągnęły matka, czyli #Szczęśliwa Irenka – Izabela Dąbrowska i córka, czyli #Barbi – Karolina Charkiewicz. Sposób w jaki Izabela Dąbrowska pokazuje swoją przemianę ze zwyczajnej matki/żony w Szczęśliwą Irenkę, wart jest wszystkich nagród. Dorównuje jej Karolina Charkiewicz jako ortodoksyjna młoda ekolożka z tym, że ona cały czas jest niezmienna w swoim postępowaniu i przekonana o słuszności swoich sądów. Obie panie dają pokaz aktorstwa na najwyższym poziomie (...)

Jeszcze koniecznie trzeba zwrócić uwagę na wizualizację autorstwa Franciszka Barcisia i muzykę Piotra Łabonarskiego. Bez tych elementów to przedstawienie nie zaistniałoby. To trzeba zobaczyć i usłyszeć! Naprawdę! Tak jak w najlepszym daniu super ważne są przyprawy, tak w przedstawieniach teatralnych smaku całości dodają detale. W tej inscenizacji ogromną rolę odgrywają głosy puszczanie z taśmy. Widzowie słyszą powszechnie znany z filmów przyrodniczych głos Krystyny Czubówny. Ale prawdziwy szok można przeżyć, gdy w na koniec spektaklu dochodzi do dialogu postaci ze sceny z Emilianem Kamińskim! 

Czytaj dalej