Wszyscy grają z lekkim przerysowaniem, które jest w sam raz do tego, aby nie zatupać i zakrzyczeć dobrej zabawy. Bo publiczność bawi się dobrze, a aktorom, wyczuwającym flow z widowni, bardzo to odpowiada i nie odpuszczają.

W obsadzie, którą ja widziałem, trudno wyróżnić kogokolwiek. Wszyscy stanowią „jedną rodzinę” – to takie nawiązanie do tego, co jest na scenie – co wytwarza efekt synergii. Pozwolę sobie tylko wspomnieć Justynę Sieńczyłło. Powszechnie wiadomo, jak trudny czy wręcz tragiczny czas ma za sobą. Prawdę powiedziawszy niepokoiłem się, jak wypadnie w takiej zwariowanej sztuce. Wybornie! Takie przełamanie było chyba potrzebne. Słowa ogromnego uznania!

W roli prezesa znakomitą kreację tworzy Tomasz Schimscheiner – aktor doskonale wykorzystuje zarówno swoją fizyczność, jak i specyficzne warunki głosowe. Nie obcy mu jest też taniec towarzyski, lekcje uwodzenia opanował do perfekcji, a gimnastyka artystyczna nie ma dla niego tajemnic – ta rola to komediowy absolut.

Mistrz komedii, Jerzy Bończak, zadbał o to, by wyśmienicie bawili się zarówno widzowie, jak i aktorzy, a spektakl to żadna petarda – to absolutna bomba, pełna śmiechu, radości i niepohamowanej zabawy. Trzeba zobaczyć koniecznie.

Czytaj dalej

Komedie w reżyserii Jerzego Bończaka gwarantują publiczności poczucie, że aktorzy świetnie się bawią, w pełni wchodząc w swoje role. A że śmiech jest zaraźliwy, a zabawa wciąga, to i widz bawi się doskonale. Gdybym z tej doborowo dobranej obsady miała wyróżnić kogoś szczególnie, wskazałabym Roberta Rozmusa w roli nieco nadpobudliwego, roztańczonego, aczkolwiek utykającego, podstarzałego playboya, z „przez twe oczy, te oczy zielone oszalałem" na ustach oraz Annę Korcz, która udowodniła, że bogobojna żona z zasadami nie musi być pozbawiona pazura i namiętności (...)

Czytaj dalej